Ang Huling Biyahe ni Margie - ni Ohyie Purificacion

ANG HULING BIYAHE NI MARGIE

ni Ohyie Purificacion

Sumisigaw sa takot si aling Loleng, habang inaawat ni tata Isko si Roman, “awat na, tantanan mo na asawa mo baka mapatay mo yan!” Galit na galit si Roman, nanlilisik ang mga mata, akmang susuntukin ang asawa ngunit itinulak siya ni tata Isko. Sakto naman dumating ang mga baranggay tanod na tinawag ng iba pang kapitbahay na naawa sa asawa ni Roman. Dinampot ng tatlong tanod si Roman, tinangka ni Roman lumaban ngunit pinalo siya ng batuta sa likod ng isa sa baranggay tanod. Dito parang nahimasmasan si Roman, umiyak ito at nagmakaawa sa baranggay tanod, “Boss di po ko lalaban, pasensya na po lasing lamang ako.. away po namin itong mag-asawa kaya wag na kayo makialam”. ’kanina ang tapang-tapang mo, ngayon para ka maamong tupa” galit na bulyaw ng tanod kay Roman, “sige bitbitin na to.” Agad dinaluhan ni aling Loleng ang asawa ni Roman, habang ang asawa nito si tata Isko ay nagpasalamat sa mga baranggay tanod at pinauwi na ang ilang kapitbahay

“Dun ka kaya muna sa amin Margie. kayo ng beybi mo”, puno ng pag-alala ang boses ni aling Loleng. Wag na po aling Loleng baka pati kayo pag-initan ni Roman, kilala nyo naman ang asawa ko wala kinikilala pag nakainom”, mahinang tugon ni Margie. Sumagot si tata Isko, “Ang sabihin mo talagang dimonyo yan si Roman! Sige, kami ay uuwi na nang makapahinga ka na rin”.

Nakaalis na ang mag-asawang matanda ngunit nanatiling nakaupo lamang si Margie. Maga ang mukha nito sa inabot na suntok mula sa asawang si Roman. Nararamdaman niya ang sakit ng sikmura niya dahil sa tadyak at sipa ng asawa Ngunit sanay na si Margie, hindi na siya dumadaing. Kunsabagay, wala siyang dadaingan, nasa malayong probinsya ang magulang niya at kapatid. Matagal nang wala siyang balita sa mga ito. At hindi rin naman ata siya hinahanap

Natatandaan niya, umalis siya ng Abra, ang probinsyang kinalakihan niya pagkatapos niya gumaradweyt ng elementary. Ayaw na siyang pag-aralin ng hayskul ng kanyang ama kahit marami ang nagsasabi na matalino siyang bata. Katunayan, marami siyang sabit ng medalya.

“May kausap na akong magsasama sa iyo sa Maynila. Tutal malaking bulas ka naman. Puwede ka na daw magtrabaho dun kahit kahera”, ito ang sabi ng kanyang ama. Umiyak siya ng gabing kinausap siya ng kanyang ama, tutol siya ngunit wala siyang magagawa sa desisyon ng kanyang ama, batas ang salita ni mang Anton sa loob ng kanilang tahanan. Dagdag pa rito ang pag-obliga sa kanya bilang panganay na tumulong sa pagpapalaki sa kanyang pito pang kapatid. Hindi uso ang family planning sa kanilang lugar, kayamanan daw ang maraming anak, ganun ang turo ng kanilang parokya.

Sa bus na sinasakyan ni Margie, katabi niya ang matabang babae na tadtad ng burloloy sa katawan, ito ang magsasama sa kanya sa Maynila. Habang bumibiyahe, nag-umpisang mangarap si Margie, mag-iipon siya upang maipagpatuloy niya ang kanyang pag-aaral, magpapadala siya ng pera sa kanyang magulang at kapatid at maiahon sa hirap ng buhay.

Estranghero ang pakiramdam ni Margie pagsapit nila ng Maynila. Maraming sasakyan na wala sa kanilang probinsya. Sanay siya makakita ng paragos na hila-hila ng kalabaw, dito siya sumasakay kapag maglalaba siya sa ilog. Napakaraming malalaking tindahan na maraming sabit na paninda. Sa kanilang lugar, dalawa lang ang tindahan. Mabibilang pa sa daliri ang mga tinda pero wala gaanong bumibili dahil walang pera ang mga tao. Napansin ni Margie ang malaking simbahan, akala niya ay palasyo. “Inosente ka talaga, simbahan ’yan, ito ang Quaipo” galit na sigaw sa kanya ng matabang babae na nakilala niya, Vicky ang pangalan.

Pasikot-sikot ang kanilang dinaanan, napakaraming tao, hanggang sumapit sila sa isang malaking tindahan, dagsa ang bumibili. Hindi mawari ni Margie kung anu-anong mga paninda ang naroon, may mga bilog na kulay puti. Nasa plastik at kulay brown na pahaba at pabilog. Hindi magkandatuto ang mga tindera sa pagbebenta sa customer. Hila-hila siya sa kamay ni Vicky papasok sa isang bodega, Dito siya iniwan ni Vicky. Dito nagsimula ang kalbaryo ni Margie.

“Hoy Margie, napakatanga mo talaga, mali itong binigay mo sa customer! Ang order niya ay sampung kilong squid balls hindi fishballs! Wala din sa listahan ang kikiam,” tila kakainin si Margie ng balyenang amo niyang si Mrs. Que, isang Filipino-Chinese. “Halika rito, ayusin mo itong mga order at mamaya hindi ka kakain ng hapunan”. Iba’t ibang parusa ang ipinapatikim ni Mrs. Que sa lahat ng mga tindera niyang nagkakamali na puro kababaihan at menor de idad. Ikinukulong sa mainit na bodega, ginugutom at nilalatigo. Hindi pinapasuweldo at tinatakot na ipapahuli sa pulis sa sandaling tumakas. Kakasuhan sila ng pagnanakaw.

Mahapdi ang sugat ni Margie sa likod, dahil nagkamali siya muli. Nahilo si Margie habang buhat niya ang isang kahon ng chicken balls. Nabitawan niya ang kahon at natapon lahat ang paninda. May isa pang natuklasan si Margie, ang asawa ni Mrs. Que ay pumapasok sa kanilang silid tulugan at may dalang patalim. Ginigising at tinutukan ng kutsilyo kung sinuman ang magustuhan. Inilalabas ng silid. Ang kaawa-awang kasama niya ay bumabalik na umiiyak at tulala.

Nahindik sila lahat nang isang umaga ay bumulaga sa kanila ang nakabitin na katawan ni Sol, may tali ng lubid ang leeg, ang isang kasama ni Margie na nakita niyang inilabas ng kuwarto ni Mr. Que.

Ngunit sa mag-asawang Que, balewala ang nangyari. Basta pinakuha na lang ang bangkay at wala na silang nabalitaan pa kay Sol.

“Kumuha tayo ng utusang lalaki kapalit ni Sol” giit ni Mrs. Que sa asawa niyang mukhang butete sa laki ng tiyan, Nagtatalo ang mag-asawa. “Ayoko!” galit na tutol ni Mr. Que. “Mas mainam ang babae, madaling takutin!”

Araw-araw, halos lahat sila sa tindahan ng mag-asawang Intsik ay nagdarasal na may dumating na magliligtas sa kanila. Takot din silang magsumbong sa pulis dahil kumpare ang mga ito ni Mr. Que.

Hanggang makilala ni Margie si Roman, isang pahinanteng nagdedeliber sa tindahan ng mga paninda. Tinulungan ni Roman si Margie na makatakas. Nagsama sila bilang mag-asawa.

Sa umpisa, naging maganda ang pagsasama nila ni Roman, ngunit nang lumaon, lumabas ang tunay na ugali ni Roman. Mahilig uminom ng alak si Roman, mapaghanap at mainitin ang ulo. Pakiramdam ni Margie, walang pinagkaiba si Roman sa mag-asawang intsik, nananakit kahit sa maliit na pagkakamali niya at sa tuwing hindi mapagbigyan ni Margie sa nais nito.

At kanina, nagalit si Roman dahil ayaw ni Margie tumabi at magsiping sila. Kapapanganak pa lamang ni Margie. Dalawang buwan pa lamang ang kanyang sanggol. Hindi pa nga niya ito napapatsek-up kahit sa health center sa kanilang baranggay. Bigla, nagulantang si Margie. Umiiyak si Mirasol. Tahimik na tumayo si Margie at kinarga ang bata. Tuloy-tuloy na lumabas ng kanilang barong-barong. Tahimik pa rin si Margie habang pangko niya si Mirasol. Ngunit sa isip niya nabuo ang isang desisyon.

Lumipas ang sampung taon, wala nang nakaalala kay Margie sa lugar na iniwan niya. Maliban kay aling Loleng at tata Isko na itunuring siyang parang anak. Nagulat na lamang ang mag-asawang pinahina na rin ng katandaan at kakapusan sa buhay nang may kumatok sa kanilang pinto. Isang magandang babae, kasama ang isang batang babae na masigla, malusog at matalino. Nagpakilala ang bisita ng mag-asawa. “Ako po si Margie. At ito ang aking anak. Nagtagumpay ako.”